MIJN VERHAAL

Ik had ernstige zwangerschapsmisselijkheid, oftewel Hyperemesis Gravidarum (HG). Tot week 20 was ik heel ziek en lag ik regelmatig in het ziekenhuis aan het infuus en soms kreeg ik ook een sonde. 

Ik kon NIETS meer drinken of eten.
Zelfs mijn eigen speeksel was een trigger om over te geven. Ik viel KILO'S af. Kon niet meer voor mezelf of voor mijn gezin zorgen. Alleen dat al gaf mij een heel naar gevoel.
Helaas kreeg ik ook te maken met mensen in mijn omgeving die niets begrepen van wat ik doormaakte. Ook zorgverleners wisten niet altijd hoe ze met HG moesten omgaan. Er werd gedacht dat het iets psychisch was. Het zat tussen mijn oren, die misselijkheid. 

Ik voelde mij vreselijk ALLEEN. Het gevoel dat niemand je BEGRIJPT...
Ik wilde zo graag weer ZORGEN voor mijn gezin. Ik wilde dat bed uit en kunnen eten en drinken! Hoe harder ik mijn best deed, hoe misselijker en zieker ik werd.

Gelukkig stopte de misselijkheid elke zwangerschap rond de 18-20 weken. Dat was niet het einde van deze vreselijke periode. De weken erna stond in het teken van (gezond) eten en conditie opbouwen. Ook iets simpels als naar buiten gaan of boodschappen doen was een hele opgave. Na 50 meter lopen, trilden mijn benen al van vermoeidheid en werd het zwart voor mijn ogen. 
Na bijna 4 maanden in mijn slaapkamer te hebben doorgebracht kwam alles zo hard binnen. Pas dan zie je hoe snel de wereld gaat. Mijn ogen en oren moesten echt weer wennen. 

Wat was het fijn geweest als ik hierin ondersteuning had gehad. Iemand die mij hoorde en zag en begreep wat ik en mijn gezin doormaakte. 
Contact